Doopsgezind, bestaat dat nog?
Doopsgezind, bestaat dat nog?
Ja dat bestaat nog. Toegegeven, we zijn klein, maar we staan nog steeds op de kaart en we hebben zelfs het brutale gevoel dat we wat betekenen ook. We zullen zelf als eersten erkennen dat het niet meer is zoals bijvoorbeeld omstreeks 1650, toen meer dan de helft van de bevolking van Koog en Zaandijk doopsgezind was. Wel twijfelen we er aan of het goede altijd van grote getallen moet afhangen. Een van onze eigenaardigheden is nou eenmaal dat we niet zo erg aan de weg timmeren. We houden er geen “Trumpets of the Lord” op na of zoiets. Ook de zending- en missiedrang die veel kerken aan de dag leggen is ons nogal vreemd. Toch maken we deel uit van een wereldkerk. We zijn een groep mensen die in een lange en karaktervolle kerkelijke traditie staan waarvoor we ons niet schamen, maar die ons ook niet heilig is. We proberen mee te denken als de wereld verandert (en dat doet ze) en we roepen niet bij elke verandering dat ‘het weer niks is’. Integendeel, we schuwen ook zelf het experiment niet. Doopsgezind ben je, omdat je er zelf voor gekozen hebt. Wij houden geen kinderen ten doop. Die zijn bij ons overigens van harte welkom, graag zelfs, maar we willen hen niet een kerkelijk lidmaatschap ‘inluizen’ -excusez le mot – nog voor ze zelf een woord hebben kunnen zeggen. We willen uitsluitend ‘mondige’ leden.
We geloven in God, al ziet ieder lid daar vermoedelijk een ander beeld bij. Voor de een is dat meer een gevoel dat daagt als hij in de ogen van een kind kijkt, voor een ander een besef dat zich vooral in ontroerende muziek laat opmerken. Weer een ander vindt God door in de Bijbel te lezen. Met dat oude boek hebben we trouwens ook weer allemaal wat, al slaan we elkaar er niet mee om de oren. Geen mens wordt verketterd omdat hij niet in de bijbel zou passen. (Homo’s bijvoorbeeld, of andersgelovigen.) Op die manier zitten we elkaar niet achterna. We kennen geen eenduidige belijdenis. Wel is het logisch dat we, bij zoveel meedenken, nogal eens verschil van mening hier of daar over hebben. Toch proberen we elkaar in ere te houden. Dat lukt niet altijd helemaal; wij zijn namelijk ook gewoon mensen. En die vinden elkaar niet altijd. We hebben een opvallende eerbied voor het (menselijk) leven. In het verleden weigerden ‘onze’ jongens nogal eens de militaire dienst; aan iemands leven kom je niet. Daarvoor hebben we teveel respect voor die ander en voor die Ander. De kracht van dit besef is nog altijd groot: we hebben in het algemeen grote moeite met wapenaankopen, oorlogsretoriek e.d. Voor ons is de ‘as van het kwaad’ veel minder duidelijk zichtbaar in ‘de anderen’ dan klaarblijkelijk bij veel anderen. Die traditie in ons geloof is al heel oud: Willem van Oranje stelde doopsgezinden al vrij van deelname in zijn legers.
Elke zondagmorgen om 10.00 u. komen we samen in ons sfeervolle monumentale kerkgebouw. Iedereen die voor het eerst ons gebouw betreedt, kijkt binnen verrast op. Dat had men niet verwacht, als je naar de buitenkant keek. Men ziet een prachtig, sober, heel sfeervol kerkgebouw, waar alles is wat in een kerk hoort, maar ook niet meer dan dat. Stijlvolle eenvoud, dat kenmerkt de smaak van doopsgezinden, althans op onze beste momenten. De kerkdienst duurt in het algemeen een uur, soms iets korter. We drinken aansluitend altijd koffie en onderhouden zo de band met elkaar. De samenkomst is protestant van vorm, maar we zitten er niet aan vast. Wie met een goed idee bij ons binnenkomt, vindt ongetwijfeld gehoor. We doen aardige dingen. Samen met onze predikant hebben we ooit bedacht dat de drijfveer van ons is: ‘ …. omdat leven een binnenkant heeft.’
Kortom, in sommige ogen misschien een apart groepje, een ‘zootje ongeregeld’, die doopsgezinden, maar bij nader inzien zo gek nog niet. Laat u eens verrassen en kom eens kijken. U kunt op zondagmorgen altijd bij ons binnenvallen.